Wednesday 19 September 2012

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Περί εγωισμού και ταπεινώσεως

 Προσέχετε τον εαυτό σας. Η πρόοδος στην πνευματική ζωή διακρίνεται με την ολοένα και περισσότερη συναίσθησι της μηδαμινότητός μας. Ενώ όσο αυξάνει η εκτίμησις του εαυτού μας σε κάτι, τόσο βαδίζουμε στην καταστροφή. Ο εχθρός θα το εκμεταλλευθή αυτό. Θα πλησιάση και θα επιχειρήση να πετάξη κανένα πετραδάκι στον δρόμο μας για να σκοντάψουμε. Μια ψυχή που δίνει στον εαυτό της αξία, μοιάζει με τον κόρακα του Αισώπου που ακούγοντας τις κολακείες της αλεπούς για την «ωραία» του φωνή, άνοιξε το στόμα και του έπεσε το τυρί…».


«Πόσο χρήσιμο θα ‘ταν να βρισκόταν κάποιος να σας κατηγορή. Να χαίρεσθε , αν ποτέ συμβή αυτό. Είναι πολύ επικίνδυνο να σας επαινούν όλοι και κανείς να μην σας λέει την αλήθεια. Είναι νομίζετε δύσκολο να πλανηθή ή να σκοντάψη κανείς; Απέχετε πολύ από το να θεωρήτε τον εαυτό σας άγιο και άξιο να συμβουλεύη τους άλλους;».

«Στο Κίεβο ασκήτευε κάποτε κάποιος με πολλή νηστεία και μόνωσι. Τον πολέμησε όμως ο εγωισμός και άλλα πάθη. Πήγε λοιπόν και εξωμολογήθηκε τους λογισμούς του στον μακαριστό στάρετς Παρθένιο. Εκείνος του έδωσε χρήματα και τον έστειλε στην αγορά λέγοντας: «Αγόρασε κρέας και φάγε το μπροστά στους άλλους». Ο ασκητής ακολούθησε την συμβουλή του στάρετς και όλοι οι πειρασμοί του φύγανε. Να πώς οι Πατέρες πολεμούσαν την υπερηφάνεια.
Συχνά να ελέγχετε και σεις τον εαυτό σας στο σημείο αυτό. Γιατί δεν είναι μικρή συμφορά… Λένε ότι η υπερηφάνεια είναι κλέφτης που βρίσκεται μέσα στο σπίτι. Έρχεται συχνά σε συνεννόησι με τους εξωτερικούς κλέφτες , τους ανοίγει πόρτες και παράθυρα, κι εκείνοι μπαίνουν και αρπάζουν κάθε θησαυρό».

«Αγωνισθήτε, ενώ συναναστρέφεσθε με άλλους και φροντίζετε για τις βιοτικές υποθέσεις, συγχρόνως να σκέπτεσθε τον Θεό και να έχετε την συναίσθησι ότι βρίσκεται κοντά σας και σας κατευθύνει σύμφωνα με το άγιό Του θέλημα. Έτσι δεν θα διασπάσθε στην εσωτερική σας εργασία. Η διάσπασις είναι η πρώτη επιτυχία του διαβόλου.
Η δεύτερη επιτυχία του είναι η προσκόλλησις της καρδιάς σε κάτι το γήινο και η αιχμαλωσία των αισθημάτων και των σκέψεων σ’ αυτό. Αυτή είναι χειρότερη επιτυχία του εχθρού.
Προσπαθήστε ν’ αποδεσμεύεσθε από κάθε αιχμαλωσία της καρδιάς και από κάθε διάσπασι της εσωτερικής σας εργασίας. Ο τρόπος είναι ένας: Να μην απομακρύνεται η προσοχή από τον Κύριο και την συναίσθησι της παρουσίας Του.
Οι υπερβολές δεν οδηγούν ποτέ σε καλό. Το πρώτο βήμα για την υπερηφάνεια είναι η κενοδοξία , η πεποίθησις δηλαδή ότι είμαι κάτι. Το δεύτερο είναι η οίησις, η συναίσθησις δηλαδή του ότι όχι απλώς είμαι κάτι, αλλά κάτι σπουδαίο ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Από την κενοδοξία και την οίησι γεννιέται πλήθος υπερήφανων λογισμών, βδελυκτών στον Θεό. Η αυτογνωσία και η βίωσι της μηδαμινότητός μας μπορεί εδώ να βοηθήση. Συχνά ας φέρνουμε στην μνήμη μας σφάλματα του παρελθόντος και ας κατακρίνουμε τον εαυτό μας γι΄ αυτά».

«Τιμιώτατε πρωτοπρεσβύτερε. Σας ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη διδασκαλία σας. Απλή και βαθειά, σύντομη και ολοκληρωμένη, μεστή και απέρριτη. Ας ευλογήση ο Κύριος τους ποιμαντικούς σας κόπους σ’ όλο το πλάτος τους. Σας δόθηκε η χάρις όχι μόνο να διδάσκετε, αλλά και να πράττετε. Ας σας ενισχύη ο Κύριος να υπηρετήτε καρποφόρα τους αδελφούς χριστιανούς.
Εσείς βρίσκεσθε δε δράσι. Για μένα ήλθε ο καιρός να παραδώσω τα όπλα. Εσείς είσθε ο ποιμένας ο καλός, εγώ ο αρχιποιμένας ο άχρηστος. Για τις αμαρτίες μου αδυνάτισα σωματικά και ακόμη περισσότερο πνευματικά. Πίσω μου τίποτε καλό δεν φαίνεται, μπροστά μου τίποτε αξιόλογο δεν ελπίζεται. Μένει μόνο: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Είθε να ευδοκήση ο Κύριος, έστω κι αυτή η κραυγή να βγαίνη μέσ’ απ’ την καρδιά».

«Να καλλιεργήτε μέσα σας τον φόβο του Θεού και την ευλάβεια ενώπιον του απερίγραπτου μεγαλείου Του. Να έχετε καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη . Να θεωρήτε όλους ανώτερούς σας. Ν’ αγαπάτε την σιωπή, την μόνωσι, την συνομιλία με τον Κύριο, που θα γίνη χειραγωγός και διδάσκαλός σας.
Τα άγια δάκρυα αποτελούν εκδήλωση θείου ελέους και ασφάλεια στην πνευματική ξηρασία και στην σκλήρυνσι των αισθημάτων. Μην τα περιφρονήτε και μην τα διώχνετε.
Τα αμαρτωλά δάκρυα προκαλούν οίησι, αγαπούν την επίδειξι και παρέρχονται σύντομα.
Όταν σας πλησιάζη η υπερηφάνεια διώξτε την και τοποθετήστε στην θέσι της το ταπεινό φρόνημα και την συντριβή».

«Δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνω ότι το απόρθητο φρούριό μας είναι η ταπείνωσις. Δύσκολα την αποκτά κανείς. Μπορεί να θεωρή ταπεινό τον εαυτό του και να μην έχη ίχνος απ’ αυτή. Ο σωστότερος ή ο μοναδικός δρόμος για την ταπείνωσι είναι η υπακοή και η απάρνησις του ιδίου θελήματος. Χωρίς αυτά είναι δυνατόν ν’ αναπτύξη κανείς εσωτερικά εωσφορικό εγωισμό, παρά την εξωτερική ταπεινή συμπεριφορά και τις ταπεινολογίες.
Σταθήτε λοιπόν και αναρωτηθήτε, αν έχετε υποκοή και απάρνησι του ιδίου θελήματος».

«Αγωνισθήτε ν’ αποκτήσετε ταπείνωσι. Η ταπείνωσις είναι ευωδία Χριστού και ένδυμα Χριστού. Για χάρι της όλα θα τα συγχωρήση ο Θεός. Δεν θα εξετάση τις ελλείψεις που είχε ο αγώνας μας. Ενώ χωρίς ταπείνωσι καμιά άσκησι δεν μπορεί να μας βοηθήση.
Με το ταπεινό φρόνημα μπορεί ο άνθρωπος να σωθή. Χωρίς όμως αυτό το εισητήριο δεν θα του επιτρέψουν να μπη στον παράδεισο που είναι γεμάτος από ταπεινούς».

«Η ταπείνωσις πρέπει ν’ αποτελή το φόντο της ζωής σας, όπως και του καθενός που ζη ειλικρινά την εν Χριστώ ζωή».


«Αγωνισθήτε στον εαυτό σας με όλες σας τις δυνάμεις και ο Θεός θα σας βοηθήση. Έχετε σαν σκοπό ν’ αποκτήσετε «πνεύμα συντετριμμένον», «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» ( Ψαλμ. 50, 19 ) . Όταν υπάρχουν αυτά, σημαίνει ότι βρίσκεσθε σε καλή κατάστασι. Τότε έχετε την σκέπη και την βοήθεια του Θεού. Τότε η προσήλωσις στον Θεό είναι σταθερή και η ενθύμησίς Του αδιάλειπτη».

«Προσπαθήστε να παλέψετε με το ευέξαπτο του χαρακτήρος σας. Το πάθος αυτό εκδηλώνεται όταν κάποιος ενεργήση αντίθετα με την δική σας θέλησι, επιθυμία ή εντολή. Όσο όμως ζη μέσα σας η υπερηφάνεια τίποτε δεν θα κατορθώσετε. Αυτή όλα τα κυβερνά. Αν μπορήτε πετάξτε την πέρα από την εξώπορτα του σπιτιού σας και απαγορέψτε της να ξαναπαρουσιασθή.
Να σκέπτεσθε την πανταχού παρουσία του Θεού , καθώς και την ώρα του θανάτου. Η μνήμη του Θεού και του θανάτου είναι οι καλύτεροι διδάσκαλοι για την θεραπεία των παθών».

«Είθε να σας διατηρήση ο Κύριος το χάρισμα των δακρύων για πάντα. Αυτά μαλακώνουν την καρδιά και χαρίζουν την κατάνυξι . Πρέπει όμως να τα κρύβετε. Διότι η υπερηφάνεια ολόγυρά τους περιφέρεται , όπως ο σκύλος γύρω από την τροφή».

The effect of a small ,but persistent prayer rule


Saint Isaac the Syrian says:
A small but always persistent discipline is a great force,for a soft drop,falling persistently,hollows out hard rock. 

Φοβερός Πόλεμος μέ Δαιμόνια ¨Υπερηφανείας...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2011 

  
Διηγήθηκε Γέρων:<<Κάποτε ήρθαν καί μέ προσκύνησαν τά δαιμόνια,ένω έψελνα τό Χερουβικό καί είχα φθάσει στό "καί τή ζωοποιώ Τριάδι".Έρχονται λοιπόν πέντε δαίμονες,ένας μεγάλος άξιωματικός μέ πηλίκιο καί κάτι σήματα δαιμονικά,γαλόνια καί κέρατα πού έβγαιναν δίπλα άπ΄τό πηλίκιο,καί τέσσερις μικροί μαλλιαροί,καί πέφτουν στά γόνατα μπροστά μου.Ό μεσαίος,ό άξιωματικός,,είχε τό ένα πόδι γονατιστό καί τό άλλο μισολυγισμένο όπως οί καθολικοί καί μού λέει:

¨Είσαι σπουδαίος ψάλτης!Είσαι θαυμάσιος!Είσαι άφθαστος!¨.
Είχε τό κεφάλι ψηλά,ένώ οί άλλοι τέσσερις είχαν τό κεφάλι κάτω.
Έγώ μονολόγησα;"Τά δαιμόνια θά μού πάρουν τό μυαλό.
Κύριε Ίησού Χριστέ,'ελέησόν με.Κύριον τόν Θεόν μας προσκυνήσωμεν καί Αύτώ μόνω λατρεύσωμεν".Αμέσως έγιναν άφαντοι.Αύτά έν ριπή όφθαλμού.Έγώ άγρίεψα μέσα μου.Σκέφθηκα¨Άύτός πού δέν δέχεται νά προσκυνήση τόν Θεό καί νά πή έλέησόν με ό Θεός,ήρθε νά προσκυνήση έμένα νά μέ κάνη συμμέτοχο στήν ύπερηφάνειά του; Άγρίεψα καί άρχισα νά λέω τό "Τριάδι" τού Παπανικολάου.Μόλις τελείωσα,μού λένε οί πατέρες;"Τί Τριάδι ήταν αύτό!Πανηγύρι μάς έφερες". " Έ,λέω,καμμία φορά μάς πιάνουν καί τά μεράκια".

>>Μετά τήν τράπεζα συναντώ στήν αύλή ένα μοναχό αγιορείτη,
όχι τού Μοναστηριού,πού ήταν παρών στήν Λειτουργία.Τόν χαιρέτησα καί μού λέει; 
-Βρέ,τί ήταν αύτό σήμερα! Τί ώραία ψαλμωδία!Μάς άνέβασες στόνούρανό.Νιώσαμε κατάνυξη.
-Όχι έγώ,ό πατήρ τάδε,τού είπα.
Ποιός πατήρ τάδε,Έσύ,ή δική σου φωνή,καί μού είπε καί διάφορα
έπαινετικά λόγια.
>> Τόν Βάζω μετάνοια καί πάω νά φύγω.Έρχεται ό σατανάς δίπλα μου τόν έβλεπα καί μού λέει;"Όταν σού λέω έγώ νά άκούς.Είσαι άφθαστος, έσύ έπρεπε νά πάς νά πάρης δίπλωμα έξω καί νά είσαι δάσκαλος".
>>"Πίσω μου δαίμονα",λέω.Τί ήθελα νά ΄ρθώ άπό δώ νά συναντήσω τόν μοναχό νά άκούσω όλα αύτά.
>>Βγήκα έξω καί κίνησα γιά τόν κήπο.Ό διάβολος άπό κοντά μου.
Ένώ έβλεπα,βάδιζα,δέν ξέρω πώς,πήρε τό πνεύμα μου ό σατανάς
καί μέ άνέβασε ψηλά,πολύ ψηλά καί έβλεπα τόν κόσμο σάν
μυρμήγκια κάτω.
-Έσύ δέν είσαι τυχαίος,μού έλεγε ό σατανάς,έσύ δέν ξέρεις τί κουβαλάς.
-Τί κουβαλάω,βρέ σατανά,ό,τι κουβαλάς καί σύ κουβαλώ καί έγώ.
Φύγε άπό κοντά μου."Θεέ μου,βοήθησέ με".Τί είνα αύτό σήμερα.
Θά μού πάρει τά μυαλά ό σατανάς."Κύριε Ίησού Χριστέ,έλεησόν με".
>>Άρχισα νά φουσκώνω άπό ύπερηφάνεια,άλλά είχα καί λίγο έπίγνωση καί είπα; Θεέ μου,δέν θέλω τέτοιες έπάρσεις".
>>Μπαίνω στόν κήπο,αύτός άπό κοντά.Αύτός τά δικά του,εγώ τά δικά μου.Δέν υπάρχει χειρότερο δαιμόνιο άπό τό δαιμόνιο τής ύπερηφανείας.
Προχώρησα πιό μέσα στόν κήπο, μήπως καί φύγη.
Τίποτα."Πάει",είπα,"θά δαιμονισθώ",Τότε έπεσα στά γόνατα μέ τό ράσο πού φορούσα στήν Έκκλησία,καί έκλαιγα,Δέν έδινα σημασία τί μού έλεγε ό σατανάς,έγώ τά δικά μου."Κύριε Ίησού Χριστέ,έλέησόν με",δύο-δυόμισι ώρες είχα μέσα στόν ήλιο.

"Δέν θέλω",έλεγα,"τετοιες έπάρσεις,τέτοιους λογισμούς.Έγώ θέλω,Χριστέ μου,να σέ προσκυνώ πάνω στόν Σταυρό.Έγώ είμαι ένας άμαρτωλός καί τίποτα παραπάνω".Αύτός έλεγε τά δικά του.Μούσκεψε τό χώμα άπό τά δάκρυα,σάν νά είχε τρέξει βρύση.Κάποια στιγμή έφυγε έκείνο τό νέφος καί ό σατανάς μαζί.Κατάλαβα ότι προσγειώθηκα.¨Ένιωσα τήν άνάγκη νά
προσκυνήσω τά πόδια τού Έσταυρωμένου.Σηκώθηκα,εύχαρίστησα τόν Κύριό μας καί τήν Παναγία,έβαλα λίγες μετάνοιες καί έφυγα κλαίγοντας.
>>Έπειτα σκέφθηκα ότι γιά νά έρθουν νά μέ πειράζουν τά δαιμόνια τόσες φορές,κάτι βρήκαν μέσα μου.Φαίνεται ότι λάγκευα'' πρός τόν έγωίσμό. Γι΄αύτό χρειάζεται προσοχή καί ταπείνωση>>.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...