Saturday 20 July 2013

Ο ζηλωτής!

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ


Του Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ

Όταν στέκεται κανείς μπροστά στη μεγάλη μορφή της Παλαιάς Διαθήκης, τον πυρφόρο Ηλία, θα πρέπει οπωσδήποτε να εννοήσει ότι βρίσκεται μπροστά σε έναν ενάρετο άνθρωπο, με ακέραιο χαρακτήρα, με παρρησία προς το Θεό, αφού με την προσευχή του έκλεισε τους ουρανούς τρία χρόνια και μήνας εξ, κατά το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, ώστε να μη βρέξει.
Γι’αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τον χαρακτηρίζει ως «κλειδούχο του ουρανού», αφού όπως τονίζει ο ίδιος «τους ουρανούς εκλειδούχησεν».

Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα ήταν ο ζήλος του Θεού.
«Ζηλών εζήλωκα τω Κυρίω Παντοκράτορι, ότι εγκατέλιπον την διαθήκην σου οι υιοί Ισραήλ..», είναι η απάντηση προς τον Κύριο που τον ρωτάει «τι συ ενταύθα;»
Τι είναι όμως ο ζήλος του Θεού; 
Είναι η κινητήριος δύναμη για κάθε καλό έργο. 
Είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος.

Ζήλος σημαίνει θερμότητα, ζέση, έξαρση.
Γι΄ αυτό παρομοιάζεται με νερό που βράζει και επιτελεί ένα μεγάλο έργο. 
Σημαίνει ζεστή καρδιά γεμάτη από βαθειά πίστη. 

Ζηλωτής του Θεού ένας άνθρωπος γεμάτος πνευματικές καταστάσεις, που υπακούει πρόθυμα στη φωνή του Θεού και με ανιδιοτέλεια και αφοσίωση εκτελεί το θέλημά Του. 
Αυτός ο ζήλος του Θεού κινείται από αγάπη προς το Θεό, βρίσκεται μακριά από εγωιστικά κίνητρα, είναι σφοδρός και καθαρός, κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. 

Χωρίς αυτό το ζήλο, δεν μπορεί κανείς να εργαστεί για τη Βασιλεία του Θεού, ούτε να εισέλθει σ’αυτή, αφού κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στο 3ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως «τον χλιαρό θα τον εμέσει ο Θεός εκ του στόματός Του».

Σε τι βοηθάει αυτός ο ζήλος; 
Βοηθάει τον άνθρωπο να έχει πάντοτε υπόψη του τη δόξα του Θεού και την επέκταση της Βασιλείας του. 
Έκφραση αυτού του ζήλου είναι να μην κρατάει κανείς το πιστεύω του μόνο για τον εαυτό του, ούτε να θέτει το φως «υπό τον μόδιον», αλλά να το προσφέρει στον κάθε άνθρωπο. 

Γι’αυτό και ο προφήτης γεμάτος από ένθεο ζήλο δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό του παρά μόνο τα δικαιώματα του Θεού και τα προσφέρει για να μπορεί ο άνθρωπος της εποχής του να αποδεσμευτεί από την ειδωλολατρεία και να ακολουθήσει τον αληθινό Θεό.
Δεν διστάζει ακόμη ο προφήτης κινούμενος απ’ αυτόν τον ζήλο του Θεού να ελέγξει ακόμη και τον πανίσχυρο Αχαάβ, «Συ ει ο διαστρέφων τον Ισραήλ..Ου διαστρέφω εγώ τον Ισραήλ, αλλ’η συ, και ο οίκος του πατρός σου, εν τω καταλιμπάνειν υμάς Κύριον τον Θεόν ημών, και επορεύθητε οπίσω του Βάαλ». 
Χαρακτηριστικά αυτού του ζήλου είναι η σταθερότητα.
Δεν μοιάζει με κάτι που προκαλεί εντυπώσεις και σε λίγο σβήνει! Δεν έχει καμία σκοπιμότητα και δεν κρύβει καμία ιδιοτέλεια!
Ο ζηλωτής, ο κινούμενος με ένθεο και ιερό ζήλο, δεν υποστέλλει ποτέ τη σημαία του, ούτε για να αρέσει, ούτε για να χειροκροτηθεί, ούτε για να έχει στο μέτωπό του την ετικέτα του σωτήρα, ούτε οι άνθρωποι να μιλούν γι΄αυτόν, ούτε να βρίσκεται στο σύνδρομο του γεροντισμού.
Και ο ζήλος του φαίνεται ακόμη περισσότερο όταν απειλείται και διώκεται. Σ’αυτό το ζήλο υπάρχουν η επιμονή, η σταθερότητα, το θάρρος και κυρίως η παρουσία του Θεού. 
Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του ζήλου είναι η διάκριση.
Ο ζηλωτής χρησιμοποιεί ως φανάρι στη ζωή του αυτή την αρετή που του δίνει το δικαίωμα να περπατάει άφοβα και να μην προσκόπτει πάνω στους λίθους της αδιακρισίας. Δεν μιλάει κανείς για το δικό του δικαίωμα παρά μόνο για τα δικαιώματα του Θεού, «ζηλών εζήλωκα τω Κυρίω Παντοκράτορι», είναι η απάντηση του προφήτου. 
 Μόνο για το Θεό...τα πάντα για το Θεό.
.
Γι’αυτό και η ασυνήθιστη αυτή μορφή του προφήτου Ηλιού, με τον ασυνήθιστο ζήλο και την πυρωμένη καρδιά με το άτρομο της ψυχής του και την ομολογία της αλήθειας, δεν περνάει από τη συνηθισμένη για όλους πόρτα του θανάτου για να μεταφερθεί στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά πάνω στο φλογισμένο άρμα του ο πύρινος προφήτης ουρανοδρόμως κατευθύνεται στην αιώνια πατρίδα. 

Μας αφήνει δε σήμερα κάποια μηνυματα.
Δεν μπορούμε να ζούμε με χλιαρότητα. 
Δεν μπορεί η καρδιά μας να μην φλέγεται από την αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς το συνάνθρωπο. 
Και ακόμη μόνο με ζήλο μπορούμε να ζήσουμε σωστά την αποστολή μας στον κόσμο αυτό ως χριστιανοί. 
Μόνο με ζήλο μπορούμε να παλέψουμε «προς τας αρχάς και τας εξουσίας του σκότους...».

Μόνο με ζήλο μπορούμε να κρατήσουμε την «άπαξ της αγίοις παραδοθείσα πίστη», την παράδοσή μας, την ομολογία του ονόματος του Χριστού και την αγάπη προς την πατρίδα μας.

Πηγή:www.romfea.gr

While There Is Time... -By Met.Augustinos Kantiotis of Florina

"In an acceptable time I have heard thee..." —Isaiah 49:8, 2 Cor 6:2

I ask, dear friends, that you pay close attention to these words. We will spend some time in interpreting them; they are a prophecy by Isaiah and those of you who will comprehend them will become the "lottery's grand prize winners." Otherwise I am left with no alternative and I wash my hands...
What is the meaning of these words? I will start my interpretation from a little further away.
When a person intends to travel internationally, he prepares his passport and arranges for a visa from the intended destination country's embassy accordingly. Generally speaking, all travelers inquire about the departure time of the bus, train, ship or airplane and make every reasonable effort to ensure that they are on time, with their ticket in hand. Similarly, a young man who plans to study at a university ensures that he prepares and submits the necessary application forms, as required by the educational institution of his choice. It is likewise for the businessman who has borrowed fluids for his business and is obliged to submit monthly payments; he makes every effort to be on time and to not cause any issues with his lender. What I am trying to say is that as we always make the necessary time to ensure that we obtain our passport, purchase our ticket, pay our loan, and attend to all of our other duties related to employment, marriage and family, similarly there is adequate time for a different obligation, more important than any which life presents us.
What is this obligation? Well, God did not create us for travel and business, for degrees and titles, for dowries and weddings. These things have nothing to do with our main purpose. What is our true purpose? The above verse says it clearly. As there is always time for all worldly matters, there is likewise plenty of time for this most important matter. However, which one of us truly understands this? One may say that it is necessary for an angel to descend from Heaven and inject within our heart some of the faith and love that our saints possess; only then might it be possible for us to truly feel and comprehend the Apostle's words.
"In an acceptable time I have heard Thee." In other words the time which we spend in this world is truly priceless; it is time for the purpose of salvation. Our life may last 20, 40, 60 or 80 years; what can we do during this time? Why do we ask? Why do we not open the holy scriptures, the synaxarion, or even visit a cemetery where the bodies of many lie buried? Why do we not look in the stars in the sky and then, searching within our heart, ask ourselves: "Why did we come to this world?" What is it that we ought to accomplish within the span of our earthly life? Well, I am about to tell you, just make sure you are paying attention:
You my young lady, that spends so much time in front of the mirror or stay up during all hours of the night entertaining yourself, draw near and listen to me. And you, my young man, who spends your day running around in your car or motorcycle, draw near and listen to me as well. And you, my dear housewife, who spends hours window shopping in the malls, come near me as well. All of you, why are you wasting so much of your time? I do not ask for much; I only ask that you set aside some of your time each day for prayer, to kneel and speak with God.
I am also talking to you, the husband, who spends hours upon hours studying those papers with the fine print. I see you on the train or bus or at home either in front of the TV or staring at magazines and newspapers. What is it that you find in them? Please forgive my language, but have you ever seen a man use a stick to dig up or disturb cow droppings? Not really; because such an act would bring forth offensive odors and stench. Draw near my fellow Christian and if you are a baptized Orthodox man, than open up your Bible each day and spend some time reading it with your wife and children so that all of your eyes may open.
What else? Take a pen and paper and start counting the hours. One entire week comprised of 168 hours. From all these hours, what does God ask of you? Simply just one or two hours to attend the weekly Sunday Liturgy*; to be in church from the moment you hear "Blessed is the Kingdom of the Father and the Son and the Holy Spirit" all the way to "Through the prayers of the Holy Fathers, Lord Jesus Christ have mercy on us and save us, Amen." If the priest asks us to attend an all-night vigil who goes? If, however, the devil calls us to join him in the dark entertainment centers of the evening, then many run to be with him through midnight and beyond. While in church, though, they all ask "How much longer until it's over?"
In the end my fellow Christians, every new year God grants you a new cycle of 365 days. Every year is like a long komboloi (worry beads) with 365 beads. Every day is represented by a golden bead. Yes, my fellow Orthodox Christian, it is truly made of gold since we all know too well that "time is money;" From all these 365 days dedicate at least one day and approach the spiritual clinic through the sacrament of Holy Confession. When you lose your physical health, I see you running to doctors and hospitals. For your soul, however, do you do anything? Thus my child, from all these 365 days, pick a day or two and seek a confessor, go and kneel in front of him and confess your offenses.
So you see my child, it is unfortunate but true. There is such great unwillingness to dedicate five minutes for prayer, a few minutes to study the Holy Bible, an hour or two to attend the weekly Liturgy a day or two for confession. What can we then expect from God?
My brethren, as you can see, I have taken a hold of the valuable coin on which is inscribed "In an acceptable time I have heard Thee..." and I peeled it apart so all of us can comprehend these words. Now that this deed is completed, which one of you will take the time to establish his or her timetable and itinerary. Which one of you will rise in the morning and instead of standing in front of the bathroom mirror will take the time to seek the spiritual mirror contained within our Holy Bible and read it? Which one of you will kneel at home to pray? Which one of you will make it a point to start coming to church every Sunday? Which one of you will make it a point to seek and find a spiritual father for confession?
It is within the time afforded to us by God in this life of ours that these deeds must be completed. You must also take note that time is of the essence, even though it appears that we have plenty of time. Our church reminds us of this every day; "That we complete the remaining time of our lives in peace and repentance, let us ask of the Lord." What is the duration of our life going to be? How much longer will we live? Is it perhaps possible that this current year is the last one of our earthly life? What am I saying? Could this current month be our last one? Perhaps even this next week or next day may end up being our last one... Do you doubt me? Well, just open the newspaper and read the obituary section...
There was a mayor of Athens once who organized a large party to celebrate his birthday, inviting politicians, ministers and many others. They all gathered in happiness. The table was set with the finest foods; flowers were everywhere; the music was playing. In his pocket he even had the papers ready with the speech he would deliver. He was standing by the door having his picture taken as he greeted each of his guests. But before he made it to the table, his call arrived. He could have never expected it to come at that time, but it did come, as lightening from a clear sky! What type of lightening? A heart attack... He fell down, never to get up again; they lifted him and carried him away with their hands... He was truly gone. As far as his guests, none of them sat around to enjoy the meal. They were all beside themselves. Those of you who were raised in small villages may have seen the following, several chickens grazing in the meadow when suddenly a hawk appears out of nowhere and plunges among them, snatches one of them and quickly disappears. The remaining chickens become greatly agitated. This is exactly; my brethren, how death appears—like a hawk that snatches lives away. He snatches you in the store, in the street, in the town square, during a wedding, during a baptism, during elections, wherever he finds you! He snatches the elderly as well as babies from their cribs.
My brethren, how much longer shall we remain senseless? How much longer shall we refuse to consider eternity?
"In an acceptable time, I have heard thee..." In a very old book, I read that there was a king a long time ago who had the following custom. Throughout his entire kingdom and whenever he came near a city with his army, he carried two flags; a white one and a black one. When he approached the city; he raised the white flag which meant that as long as that flag was raised, a soldier did not have permission to disturb anything, not even the hair on a person's head! All of the city's inhabitants had also the ability to request favors from the king, whatever they desired. This, however, was for a short duration only and it had a very definitive time limit. As soon as time was up, the black flag was raised and then mothers would weep for their children; in homes and in fields, to people and to animals alike, fire, murder, blood everywhere...
Do you comprehend what I am telling you? Christ, our good King, raises His white flag over this world through His Holy Cross. Let all the sinful come, all people, all nations, while there is time ("In an acceptable time...")! The time will soon come that the white flag of love and mercy will be lowered and then all gates will be shut. The day will come that you will arrive only to find the Church door closed. You will keep knocking but not even the chanter will be there to answer. The stars and the sun will be extinguished and the rivers will dry up. The moment of judgment and justice will be upon us all!
My brethren, as long as we remain in this vain world, let us repent, let us weep, and let us all beg fee God's mercy; May God deem us worthy to spend the rest of our life "in peace and repentance," through the intercessions of our Holy Theotokos and all the Saints. Amen.

* Webmaster note: His Grace, Bishop Augoustinos, is almost certainly condescending to the weakness of his worldly listeners in saying this. Pious Orthodox Christians would not be satisfied with merely attending the Divine Liturgy, but would also make every effort regularly to attend Vespers and Orthros (Matins), especially if they were communing. It's reasonable to conclude that His Grace deemed it pastorally unwise to lay such a "burden" on those who were rarely even attending services or confessing.
From Orthodox Heritage (Vol. 3, Issue 7),

Λογισμοί αμαρτωλού (Φωτίου Κόντογλου)


Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί. Τί αν λέγει ο Χριστός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ’ ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως«στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»; Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλ. χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρόσταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα. Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα. Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνωμα μπορείς να κάνεις στο να σε  χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση,στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν’ αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι’ όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»; Τί παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ’ αλλάξει μονομιάς,και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος; Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί; Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα του Χριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. Γι’ αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι’ αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη.* Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά,συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του.* Η αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός είναι άλλο πράγμα από τη λεγόμενη φιλανθρωπία.Για τούτο οι φιλάνθρωποι δεν γεύουνται αυτή την αγάπη του Χριστού, που είναι «νερό που πηδά σε ζωή αιώνια». Οι φιλανθρωπίες που κάνουνε οι σημερινοί άνθρωποι είναι ένα χρέος κοινωνικό. Αυτοί οι φιλάνθρωποι, κι’ όποιος είναι πρακτικός άνθρωπος, δεν είναι χριστιανοί.* Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ’ όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ’ η πνευματική χαρά που είναι κ’ οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ’ όνομα του Χριστού.* «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν’ αναπαυθούμε.Εμείς θέλουμε ν 'άμαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τουςπολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες. Τί θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ; Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τί θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα. Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας,αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών! Αν έλεγες «κ’ εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας. Εμείς θέλουμε θεούς που να μας φορτώνουνε, εκδικητικούς,σαν τον Άρη, σαν τον Δία, σαν τον Κρόνο, ψεύτες σαν τον Ερμή, σαν τους άλλους. Εμείς θέλουμε να ζούμε την κακία, γιατί αυτή είναι ζωντανή και δυνατή. «Ναι, έρχου, Κύριε!» Κράζει με χαρά ο Ιωάννης στον Ερχόμενο επί Νεφελών στη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νάσαι άγιος, δίκαιος και μάλιστα νάσαι Ιωάννης, για να χαίρεσαι πως θάρθει ο Χριστός και να τον περιμένεις. Εμείς κράζουμε «μην έλθεις Κύριε». Γιατί είμαστε αμαρτωλοί και έρχεται η οργή του Κυρίου καταπάνω μας. Με την «ατομική μπόμπα» τα συλλογίζουμαι αυτά. Μόλις μαθεύτηκε, φόβος επέπεσε επί πάσαν καρδίαν. Μακάριοι όσοι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή! Αλλά αλλοίμονο! Ποιος είναι έτοιμος σαν τον Ιωάννην τον αγιώτατο από τους αγίους; Όλοι μας φοβούμαστε μήπως έλθεις ως κλέπτης εν νυκτί (Λουκάς ΚΑ’).* Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι’ αυτούς κακό,έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!) Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.* Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νά ναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι’ ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ’ αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν,γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».* Μόλις σκορπίσουνε οι πειρασμοί κι’ ανοίξει η πόρτα της ψεύτικης χαράς και τηςαναπαύσεως, κλείνει η πόρτα της αληθινής ευφροσύνης. Αυτό το νοιώθει καθαρά οΧριστιανός.* Προσευχή. Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ’ έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ’ έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω.Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερμηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον,και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι’ όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία.
 ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...