Monday 18 August 2014

Who is a Saint?By Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos


All those who to varying degrees share in the sanctifying and glorifying energies of God are called saints. The category of saints includes the Prophets, Apostles, Fathers and all the friends of Christ down through the centuries, all who share in the illuminating and glorifying energies of God, among whom are the Martyrs and the holy ascetics, clergy and laity, men and women, young and old. All these are called saints.

Who is a Saint?

Saints are not just good people, but those who are united with the unincarnate and incarnate Word, with Christ. Sanctity is the shared characteristic of all the Prophets, Apostles, Fathers, Martyrs and Ascetics. All are saints, because they have God’s sanctifying energy and they are Fathers, because they beget spiritual children.

 “The distinction between saints and Fathers does not exist in the Fathers. For the Fathers of the Church the saints are Fathers and the Fathers are saints.”

 Saints is the name given to those who, through purification and illumination, reach glorification and share in the glorifying energies of God.

 “Are those who have arrived at glorification and become saints a reality or are they not a reality? That is the fundamental issue.”

 The meaning of sanctity is not humanistic or moralistic but theological. Saints are those who have been spiritually cured. Their hearts have been purified and they have reached illumination of the nous and glorification. They are the real — the active — members of the Body of Christ.

 “The current perception is that if someone is a good human being, law-abiding and so on, then he is a good Christian and a prospective saint. In that case, all our grandmothers and grandfathers are prospective saints, according to the criteria of the moralists. Someone with a moralistic perception of sanctity might see things in this way.

In patristic theology, however, there is another perception. Anyone who has been cured is a saint. A saint in the patristic tradition simply means someone who is cured. It means someone who has gone through purification and reached illumination, and from illumination has gone on to glorification. He has been cured and, consequently, he is a saint.

 For this reason, in the early Church they called one another saints, even before they died. Why were the Christians called saints — the saints of Thessaloniki, the saints of Corinth and so on — and why did they call living people saints? Why? Because the members of the Church in early times were in the state of illumination. They had noetic prayer at the very least, and as they had noetic prayer and were in the state of illumination, they were called saints.”

 In fallen human life the noetic faculty (energy) does not function or functions inadequately. When the noetic faculty is released from the rational faculty (energy) and activated, then the nous is illuminated and, by the action of God and his own collaboration, man reaches glorification. He is a saint. A saint, by God’s action and his own co-operation, becomes a temple of the Holy Spirit.

Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ φέρνει ἐγκράτεια, ἀγάπη πρός τόν πλησίον


Διδαχές της αείμνηστης Γερόντισσας Μακρίνας, Ηγουμένης της Ι.Μ.Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς.
* ...Απ' τη μια να φωνάζει, να λυπεί τον αδελφό, να κατακρίνει και απ' την άλλη να κοινωνάει είναι φοβερό. Περνάμε και βλέπουμε ένα σκουπιδάκι και το καταφρονούμε. Να συλλάβουμε στη διάνοια μας ότι εδώ πού πατάμε βαδίζει η Παναγία. Το σπίτι της Παναγίας να το ‘χουμε να λάμπει. Ο μοναχός πρέπει να είναι πολυόμματος. Αν δεν κάνουμε ότι θέλει ο Θεός κατακρινόμαστε. Αν εξετάσουμε τον εαυτό μας θα δούμε ένα κόσμο καταφρονήσεως, αργολογίας, κατακρίσεως. Πώς ζητούμε να ‘ρθει η Θεία λαμπρότης, η γλυκύτης, το πυρ της Θεότητος; Πρέπει να τα ζούμε, να τα γευόμαστε εδώ πού είμαστε. Η προσευχή πρέπει να γίνεται με φόβο Θεού. Στην εκκλησία να μην πηγαινοερχόμαστε. Δεν υπάρχει πραγματική αγάπη για το Θεό. Χάνουμε τον χρόνο μας με τις κουβέντες, γι' αυτό αισθανόμαστε άδειες και ανικανοποίητες, γιατί δεν έχουμε προσευχή. Ο φόβος του Θεού φέρνει εγκράτεια, αγάπη προς τον πλησίον.
Δεν έχουμε τίποτε μέσα μας γι' αυτό πρέπει να κλάψουμε, γιατί λέμε ότι είμαστε αφιερωμένες, και αυτό είναι ψέμα. Θα μείνουν μόνο τα καλά έργα. Να κάνουμε προετοιμασία της Θείας Μεταλήψεως. Εάν καταλαβαίνετε κάτι σας βαραίνει δεν πρέπει να πλησιάζετε. Αφού ο άλλος λυπήθηκε μαζί σου πώς εσύ κοινωνάς; Γιατί να μην πάμε να φτερουγίσουμε στο θρόνο του Θεού; και να προτιμάμε τις συζητήσεις;
* Όποια κάνει οικονομία, προσέχει στο φαγητό της δεν θα στερηθεί. Να γίνεται οικονομία για να μας σκεπάσει ο Θεός. Φοβάμαι πολύ την πείνα. Όποιος δεν την έζησε... Είπα, στη ζωή μου δεν θα πετάξω ούτε μια μπουκίτσα. Έβλεπα τις πέτρες κι έλεγα «Χριστέ μου κάνε τις ψωμάκι να φάω, να στηριχθώ στα πόδια μου». Θα 'ρθει εποχή που δεν θα υπάρχουν ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια. Εμείς πρέπει να παρακαλούμε την Παναγία να μας σκεπάζει από τις παγίδες του διαβόλου και τους κακούς ανθρώπους.
Να μην αργολογούμε, καιρός μετανοίας. Ολα τα λεπτά θα μας τα ζητήσει ο Θεός και τις μέρες μας που φεύγουν.
Και τα παπούτσια μας και τις κάλτσες μας όλα να τα οικονομούμε. Θα με θυμηθείτε μια μέρα. Πρέπει να τα προσέξουμε όλα για να φωτίσει ανθρώπους να μας φέρνουν....

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ 09-12-2003
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ

Το φιλότιμο του Έλληνα δεν θα το πάρουν ποτέ!


Το περιστατικό είναι αληθινό και συνέβη σε μια υπεραγορά της Αγίας Παρασκευής, στην Αθήνα.

Πλησιάζει στο ταμείο ένας γηραιός, ρακένδυτος άνδρας, με 3-4 κονσέρβες κι ένα γκαζάκι στο καλαθάκι του.

Η νεαρή ταμίας κτυπάει τις κονσέρβες και το γκαζάκι στην ταμειακή μηχανή, τον κοιτάει και του λέει: «Φύγετε κύριε, η εταιρεία μας δικαιολογεί κάποια δωρεάν καλάθια».

Αυτός την κοιτάει με καλοσύνη, την ευχαριστεί εκατό φορές και της δίνει χίλιες ευχές.

Μόλις εκείνος απομακρύνεται, ανοίγει την τσάντα της και βάζει τα χρήματα στο ταμείο από το πορτοφόλι της! Όσοι ήταν στην ουρά, 2-3 άτομα, έχουν μείνει κάγκελο. Αμέσως της λένε «κοπελιά, να τα πληρώσουμε εμείς». Η νεαρή κοπέλα τους κοιτάζει αυστηρά και τους απαντά αποφασιστικά: «Ευχαριστώ, εγώ το αποφάσισα, εγώ θα τα πληρώσω. Ελάτε, παρακαλώ, προχωράτε».

Ένα κοριτσάκι τόσο 20 - 22 ετών. Πόσα να παίρνει; 500 ευρώ το μήνα; Ίσως και λιγότερα...

Μάθημα ζωής και ανθρωπιάς για όλους μας. Ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι για να μη κατηγορούμε μερικές φορές την νεολαία μας. Υπάρχουν και διαμάντια και είναι πολλά, μα πάρα πολλά. Και τώρα σε αυτή την δύσκολη περίοδο, που περνά η πατρίδα, λάμπουν εκτυφλωτικά και δίδουν ελπίδα, μάθημα αντίστασης, μάθημα ζωής σε όλους μας. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα σε αυτό τον τόπο. Θα τα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, με μπροστάρη την νεολαία μας.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...